Werknemers in de gezondheidszorg krijgen relatief vaak te maken met beroepsziekten. Zowel bij psychische beroepsziekten als aandoeningen aan het bewegingsapparaat, de twee meest gemelde aandoeningen, scoort de sector hoog.
Eén en ander blijkt uit het jaarlijkse onderzoek naar beroepsziekten dat het Nederlands Centrum voor Beroepsziekten (NCvB)/Public and Occupational Health van Amsterdam UMC in opdracht van het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid heeft gedaan.
Psychische beroepsziekten
De meest voorkomende beroepsziekten zijn psychisch van aard. In totaal had 62 procent van de meldingen in 2023 betrekking op psychische beroepsziekten. Het gaat daarbij onder meer over overspannenheid en burn-out, post-traumatische stressstoornis en depressie. De meldingen komen vooral vanuit de overheid, gezondheidszorg, industrie en onderwijs, aldus het NCvB.
De belangrijkste risicofactor is de hoeveelheid werk. In bijna een derde van de gevallen (29 procent) wordt dat als bronoorzaak gemeld, gevolgd door gebrek aan sociale steun (16 procent), traumatische ervaringen, agressie en intimidatie (15 procent) en hoge psychologische taakeisen (9 procent).
Bewegingsapparaat
Een kwart van de meldingen betreft aandoeningen aan het houding- en bewegingsapparaat. De drie meest gemelde beroepsziekten zijn schouderpijn, tennisarm en en carpaal tunnelsyndroom. De meldingen komen vooral vanuit de industrie, bouw, gezondheidszorg en vervoer, constateert het NCvB.
De belangrijkste risicofactoren in werk voor deze beroepsziekten aan het houding- en bewegingsapparaat in Nederland zijn tillen en dragen (19 procent), snel herhaalde armbewegingen uitvoeren (19 procent), veel kracht zetten met de handen (13 procent), duwen en trekken van rollend materieel (9 procent) en werken boven schouderhoogte (7 procent).
Op beroepsziekten van oren, longen, huid en zenuwstelsel scoort de zorg relatief goed. Uitzondering vormt de incidentie van (post)Covid-19, die in de zorg gemiddeld juist veel voorkomt.
Ruim acht van de tien werkenden (85 procent) is als gevolg van beroepsziekten tijdelijk arbeidsongeschikt, vaak met een verzuimduur van langer dan een maand. Bij bijna één op de tien werkenden (8 procent) is er sprake van blijvende arbeidsongeschiktheid.
