Pauline Meurs is niet te stoppen. Ook niet na haar afscheid op 1 juli als hoogleraar van de Erasmus Universiteit. Loftuitingen over haar functies uit het verleden? Die hoort ze wel, maar ze wil zich niet laten definiëren door wat ze allemaal heeft gedaan. “Morgen ga ik gewoon weer aan het werk.”
Als wetenschapper heeft Pauline Meurs groot gezag verworven. In het bijzonder door licht te werpen op de inrichting van en de bestuurlijke verhoudingen in de Nederlandse gezondheidszorg. Sinds het doorgronden van haar beschouwingen is zij voor mij Mrs. Health Care Governance.
Te commercieel
Een milde haat-liefde verhouding kenmerkt haar relatie met de pers in de afgelopen decennia. “Te commercieel”, meldt ze in 2000 over het vaktijdschrift waarvan ik hoofdredacteur ben. “Kunnen er niet wat minder advertenties in? “Is goed Pauline, als jij en anderen meer voor het abonnement willen betalen.” Het weerhoudt haar er niet van om toe te treden tot de redactieadviesraad en jarenlang stevige feedback te leveren.
Onbegrip in de media
Dé Nederlander bestaat niet. Deze wetenschappelijk onderbouwde vaststelling heeft Meurs de huidige koningin bij haar inburgering ingefluisterd. Het onbegrip in de media nadat Máxima ook nog heeft gerept van één koekje bij de koffie, stoort Pauline Meurs enorm.
Wanneer copy cats onder de congresorganisatoren de aanduiding ‘topclass’ van haar Erasmus-vinding voor zorgbestuurders willen kapen, beschermt ze haar welp als een leeuwin.
Uitstapjes
Vanuit de academie maakt Pauline Meurs ontelbare uitstapjes naar advies-, toezichts- en bestuursfuncties, bijvoorbeeld bij ZonMW en de Raad voor de Volksgezondheid en Samenleving. Terugblikkend blijkt ze te beschikken over een verfrissend relativeringsvermogen: “Als het daar te moeilijk wordt, spring ik terug naar de wetenschap.”
Nummer 1
Vanaf 2008 is ze jarenlang een runner-up in de lijst van 99 meest invloedrijke bestuurders en toezichthouders in de gezondheidszorg, waarop achtereenvolgens Alexander Rinnooy Kan, Roger van Boxtel en Wim van der Meeren op de hoogste trede plaatsnemen. In 2016 en 2017 prijkt Pauline Meurs als eerste en tot dusverre enige vrouw op nummer 1.
“Hoe past zo’n groot hart in zo’n klein lijf?” Wilma van der Scheer vraagt het zich hardop af in haar dankwoord na de afscheidsrede. Gewoon blijven hardlopen met haar vriendinnen en verhalen over het leven blijven delen. Zoals ze gewend is. Pauline Meurs blijft de Nederlandse zorg fileren en inspireren. Hoe? Dat valt te lezen in haar afscheidsrede.
