Het zorgpersoneel van Buurtzorg Nederland gaat in maart naar een hogere salarisschaal. Directeur Jos de Blok roept collega-bestuurders op hetzelfde te doen. Ik heb mijn twijfels.
Door Eppie Fokkema, voorzitter raad van bestuur Archipel Zorggroep
Ik ben altijd een bewonderaar van Buurtzorg geweest vanwege de vernieuwing in de zorg. Jos de Blok weet als geen ander traditionele denkwijzen te doorbreken en laat zien hoe het anders kan. Zo zijn de mensen bij Archipel Zorggroep geïnspireerd geraakt door zelfsturing en wordt de eigen wijze van Rijnlands organiseren gepraktiseerd.
Hoger salaris
Laat ik vooropstellen dat het een goede zaak is om de salarissen van zorgmedewerkers te verhogen. De afgelopen jaren is gebleken hoe zeer de samenleving steunt op zorgmedewerkers die met liefde, betrokkenheid en professionaliteit ook bereid zijn de gaten te dichten die vallen. Dat verdient een hoger salaris.
Lager ziekteverzuim
In dit geval kiest Buurtzorg ervoor om de salarisverhoging te betalen uit lager ziekteverzuim en een hogere productiviteit. Een sigaar uit eigen doos. En dat nu de thuiszorg al gekneveld wordt door hoge rendementseisen van verzekeraars en ook kwetsbaar is in gezondheid.
De druk wordt opgevoerd terwijl veel zorgteams de roosters alleen rond krijgen door grenzeloze inzet van zorgmedewerkers. Waarom dan deze keuze? En hoe is de afweging van belangen gemaakt? Waarom niet bijvoorbeeld de winst afromen en ten goede laten komen aan de medewerkers?
Effect op arbeidsmarkt
Tweede punt is het effect op de arbeidsmarkt. In Brabant zijn vele vacatures, al jaren. In onze regio wordt de keuze gemaakt voor samenwerking. Zorgorganisaties hebben afspraken gemaakt om elkaar niet te beconcurreren op salaris. En dat werkt, want het geeft op dit punt rust en houvast.
En we hebben gekozen om samen in de zorg de arbeidsmarkt aantrekkelijker te maken door opleiding en ontwikkeling, doorstroming en organisatie slimmer te organiseren. Vijf vernieuwende initiatieven zijn gaande. Dat doen we samen in Zuidoost-Brabant. De keuze van Buurtzorg zorgt voor concurrentie, thuiszorgorganisaties worden op deze manier beconcurreerd. Dat zorgt voor onrust.
Geen samenwerking in regio
Derde punt: Buurtzorg slaat een richting in, kiest voor de landelijke inzet en geen samenwerking in de regio. Dat is een strategische keuze die nu boven tafel komt. Ik vraag me af of dit in het belang is van de toekomst van de zorg.
Zowel op de inzet van de arbeidsmarkt als het doorbreken van vastgeroeste patronen is regionale samenwerking noodzakelijk. Het is nodig om domein-overstijgend het vraagstuk van een toenemende vraag naar zorg en (te) weinig medewerkers op te lossen.
Die regionale samenwerking mis ik in de strategische inzet van Buurtzorg. Inwoners moeten kunnen rekenen op organisaties die de regio kennen, geen inzet verspillen door onderlinge concurrentie en samen passende oplossingen zoeken voor de knelpunten, thuis in buurten en wijken en dorpen.
