Ik was laatst te gast in een podcast over innoveren in de zorg. Daar had ik namelijk nogal wat ervaring mee opgedaan de laatste jaren, en dan vooral binnen het thema van de podcast. Namelijk structurele financiering. Genoeg om over te praten dus. Dat bleek ook tijdens de voorbespreking van de podcast. We hadden een levendige discussie.
Eén dag voor de opname kreeg ik nog even het verzoek mee van de organisatie of ik bepaalde zorginstanties waar ik niet zulke positieve ervaringen mee had niet met naam wilde noemen. Dat waren namelijk ook de sponsoren van het programma. De makers wilden voorkomen dat uitspraken in de podcast als aanval werden gezien op hun opdrachtgevers.
Grote stilte. Bij mij. Voor de kenners: dit verzoek deed mij denken aan Rutger Bregman die bij Fox News werd geïnterviewd door nieuwspresentator Tucker Carlson. Waarin hij de beroemde quote had voor Carlson: You are a millionaire paid by billionaires. Waarop Carlson ontplofte.
Medische omerta
Nu was mijn podcast-host waarschijnlijk geen miljonair. En ik wilde zeker niet dat hij zou ontploffen. Maar het geeft wel te denken. Zijn we allemaal promo’s aan het maken met feel-good stories over zorg-innoverend Nederland? Of is dit journalistiek, met feiten en kritische opvattingen, hoor- en wederhoor en dialoog? En al dat zorgnieuws dat wij dagelijks consumeren, wordt dat dan ook betaald en daardoor aan zekere banden gelegd? Is dit nu een voorbeeld van die medische omerta?
Ongezellig
In elk geval geeft het treffend aan hoe wij denken over zorginnovatie. We moeten het vooral samen doen en het moet gezellig zijn. En blijven.
Toen ik weer eens naar de diverse initiatieven keek, drong het ineens tot me door. Innovatie-cafés, doe-coalities, transformatie plannen met het veld. Klinkt best gezellig, toch? Van een van de zorginstanties kregen we dit jaar ook te horen dat ze inderdaad op zoek waren naar zorginnovaties – waarvoor dank – maar dan wel een met meer consensus – alstublieft.
Achteraf zei de podcast-host: “Het mag ook wel schuren hoor”. Ik zeg: “Het moet schuren.” Ik denk namelijk dat innoveren per definitie ongezellig is. De status quo verandert namelijk.
Personeelstekort weg
Dit jaar zijn onze zorguitgaven naar schatting 103 miljard euro. Ongeveer een kwart van alle overheidsuitgaven. Dat geld gaat onder meer naar hulpmiddelen, medicijnen en lonen. Stel even dat we met een enorme innovatiekracht 50 procent van alle zorgkosten besparen. Het is maar een rekenvoorbeeld. Dat is beregoed nieuws, zo’n 50 miljard euro besparing. Toch? Tegelijkertijd zijn er in de zorg naar schatting 1.4 miljoen mensen werkzaam. Als we 50 procent besparen, werken we eerst de wachtlijsten weg en vullen we de personeelstekorten aan. Daarna zouden er dus zo’n 600.000 tot 700.000 mensen zonder werk zitten. En dat is dan weer ongezellig.
Dat doet me denken aan die Engelse elektrische treinen waar nog jarenlang op elke trein een stoker mee moest, want die hadden anders geen baan meer. Dat had de vakbond bedongen. Misschien is dat een oplossing.
Follow the money
Kortom, als je het follow-the-money principe volgt, weet je waarom innoveren in de zorg zo lastig is. Ook al gaat de patiënt erop vooruit, dan toch zien innovaties de markt niet, omdat de bestaande businessmodellen gewoonweg meer opleveren. Onze on-gezondheid is hun business model. En omdat in Nederland de innovaties gezellig van binnenuit moeten komen, is er geen prikkel om die innovatie toch te introduceren. Er is geen incentive om verandering van binnenuit te bewerkstelligen. Professionals worden er zelf niet beter van en het kost wel veel tijd en moeite
Wildernis van de zorg
Ik ben in het normale leven oprichter en CEO van Clear.bio. Een digitale behandeling voor patiënten die net hebben gehoord dat ze diabetes 2 hebben. Wij helpen ze met precision nutrition en real-time glucometrie om hun ziekte om te keren. Een betere gezondheid met data, in plaats van met pillen. Ik ben een vreemde eend in de bijt. Ik ben een consumentenmarketeer en data science ondernemer ineen. Eentje die bij toeval in de wildernis van de zorg terecht is gekomen.
Ik schrijf dit blog als observator, denker en innovator binnen de zorg. Op uitnodiging van Dutch Health Hub. En op persoonlijke titel. Om zo open dialoog over zorginnovatie te stimuleren. En wissel af met Emma Coles, innovator en directeur van Voeding Leeft.
Dat leek ons wel zo gezellig.
